Ik sluit 2013 af...

Oudejaar en ik ben niet aan het rennen en hollen.
Thx voor de uitnodiging Gwendoline en Steven.
M'n meisjes zijn rustig aan het spelen. 
M'n grote jongen besloot om 9u na een wc-bezoekje terug in zijn bed te kruipen.
Een primeur...  Jaron, hou je klaar, Robin zal uitgeslapen zijn.

En ik zit in m'n pyama terug te blikken op 2013.

2013 begon veelbelovend:  Met Jimmy op zijn knieën voor m'n mama om precies te zijn.  Hier onder onze kerstboom.  Het werd een mooi trouwfeest.

Het werd me ook duidelijk dat ik een juiste keuze maakte, m'n nieuwe job bij Femma.  Time flies when you're having fun.  Ondertussen al zo'n 16 maanden.  Hoelang blijft een job eigenlijk 'nieuw'?

2013 was ook het eerste jaar met een echte tuin.  We raapten er al heel veel mooie herinneringen.

En de kindjes, die zorgen iedere dag wel voor een topmoment... (en ook wel eens voor mindere momenten.  Ja echt ;-)  Maar die vergeten we snel.)

Het werd ook een jaar met een triest randje.  We namen afscheid van een bijzonder man, m'n schoonvader, de pépé van de kindjes. 
En toch zorgt hij nog altijd voor de lach op ons gezicht, want zo was hij zelf tot de laatste dag.

Zelfs achter de grootste wolk, schijnt de zon.

Intussen werd m'n mijmering onderbroken...  Ik zit niet meer in pyjama.  Grote broer is al (!?) wakker.  En zoals bijna iedere dag vóór een feestavond is het hier de zoete inval.  Ik vermoed dat heel wat druk voorbereidende vrouwen zeggen 'ga jij maar naar Sonnevilles'.   Ook daar leerde ik anno 2013 steeds beter mee leven én ja, zelfs van genieten.

Ik ben benieuwd naar wat 2014 brengt en ik heb er goesting in!

Jij ook?

Geniet van oudejaar! 
Sluit af met een overzichtje voor jezelf van alles wat goed was en wat je geleerd hebt uit het andere.

Geef al wie je lief is een dikke knuffel. 
Liefst 'live', maar sms, telefoon, mail en ja zelfs, facebook kan natuurlijk ook.  En zwaai even naar de sterren...

En stap dan net als ik het nieuwe jaar vol goesting in!
Ik wens je een 2014 toe vol nieuwe mooie herinneringen. 

Gelukkig nieuwjaar!

Ik vraag me soms af...

Wat ik deed met m'n tijd vóór november 2005...

Echt, heb jij dat nooit?

Ik vraag me dat heel regelmatig af.  Ik heb geen goed geheugen...

Maar een paar dingen weet ik wel nog:  Het huis was vaak vuiler dan nu, echt...  ik had er de tijd niet voor, zei ik...  Ik had ook geen tijd voor andere klussen, spaarde alles voor het verlof (dan daardoor niet als verlof aanvoelde).  Echte hobby's:  ook geen tijd voor, want een vaste avond vrijmaken was moeilijk.
Oké:  Ik werkte fulltime. En was vaak 's avonds op de baan naar groepen van Femma (toen nog KAV)

Uitslapen in het weekend, dat kon ik wel.  Ah ja, ik verdiende dat wel na lange dagen en korte nachten.

Maar echt happy over de 'tijd' die ik had, nee, dat was ik niet.

En nu, bijna 8 jaar en 3 kinderen later...

Ben ik best gelukkig met m'n 'tijd'.

M'n huishouden is verre van ideaal, maar beter georganiseerd dan toen. 
Als mama leer je dat 'laten liggen' vaak geen goeie keuze is, want dan komt er altijd iets tussen als je het wel plande te doen.  Regelmaat, het helpt (voor mij toch).  De was direct plooien als die droog is bijvoorbeeld.  Dat je daarna 2 weken 'uit de mand' neemt ipv uit de kast, das dan weer minder erg...  (niet?) En een regelmatige stofzuigbeurt (lees:  zo goed als dagelijks, met m'n boer en de 3 biggetjes)  Kortom:  voorkomen dat er zich 'hopen' vormen.

Dat ik 'maar' 4 dagen per week werk bij Femma, dat helpt natuurlijk ook.  Ik 'werk' niet (of niet veel) op woensdag en vlieg de voormiddag, die ik sinds kort voor mij alleen heb, rond (nee, niet op een bezem...)
Kindjes naar school, stofzuigen, afwassen, dweilen, afstoffen en nog winkelen voor ik weer aan de schoolpoort sta...  om dan in de namiddag wel nog kleine klusjes te doen, maar ook 'tijd' te hebben voor een spelletje, wat huiswerk, ...

Weekend- en vakantiedagen worden nooit helemaal gebruikt voor klusjes, vaak wel een groot stuk van de dag en soms ook helemaal niets.  Dan houden we 's avonds een 'feestje' of is het eens helemaal mama-kindjes-tijd al dan niet met familie of vrienden.  Deze zomer waren er veel van die dagen en dan geeft het even niet dat de was ophoopt en het stof ook... (moet kunnen!)

Naast het werk voor Femma (dat vaak niet als werken voelt), thuis, de kindjes, ...  heb ik zelfs weer wat tijd voor mezelf gevonden.  Tijd voor mezelf en m'n naaimachien, om precies te zijn.  

Misschien ben ik me gewoon meer bewust geworden van mijn 'tijd' sinds ik mama ben geworden in november 2005, ik weet het niet... 

Ik sakker ook wel eens dat ik geen tijd heb, dat het te druk is, dat ik moe ben, ...  en toch als ze me vragen of ik gelukkig ben met m'n 'tijd', dan zeg ik zeker:  JA!

En ik wens voor jou hetzelfde!

Al m'n kindjes naar school...

Het is zo ver...  Vanaf morgen gaan alle drie m'n kindjes naar school... 
Een heel lang hoofdstuk wordt afgesloten. 
Maar niet zonder nog een mijmeringske, natuurlijk!

Je zou denken dat je als mama van 3 gewoon wordt aan eerste schooldagen. (Niet dus!)

Op 01/09/2008 was het aan m'n grootste (en toen nog enige) kindje...

Op 03/09/2012 was het aan m'n grote meid...















En morgen op 04/11/2013 is het aan ons kleinste meisje.
Aja...  als mama mag ik nu lekker sentimenteel doen en de foto's bovenhalen!

Op 27/04/2011 mochten we dit kleine wondertje voor het eerst vasthouden, ons Lientje:

Een klein, vinnig meisje die op 6 maandjes al al zittend de wereld bekeek.

 

En op haar eerste verjaardag kon ze al goed mee plonzen met broer en zus.








Toen ze anderhalf was begonnen de krulletjes goed zichtbaar te worden en was ze een echt (lief) deugnietje.

Op haar tweede verjaardag was Lientje al een heel actieve meid.  Altijd vol energie en liefst van al 'buite pelen'!










En nu mag onze kleinste prinses naar school...  Ze is er helemaal (en al een tijdje) klaar voor.
Vanaf morgen mag ze eindelijk naar 'sjool' en de klas. 
Op het bankje zitten en koekje eten...
Morgen zal ze vrolijk zeggen 'dada mama, tot staks'...

En ja...  mama...  die zal even wachten en in de auto haar traantje wegpinken.

Hoe een familie zich in je hart kan nestelen...

In het voorjaar van 2005 mocht ik op zoek naar kinderopvang.
Zoiets onbevattelijks, je weet nog niks van dat kleine ukje in je buik.
Je weet zelf nog niet hoe het is om mama te zijn...
En toch moet je al op zoek naar mensen waar je dat kleine wezentje zal aan toevertrouwen.

Mijn eerste bezoek aan een mogelijke opvang was aan 'Kinderopvang Eline' en maakte kennis met 2 straffe madammen:  Eline, nog piepjong, amper 20, en haar mama Carina. 

En ik ging nergens anders meer...
Het klikte gewoon.  Het hart op de tong, ik wist meteen wat ik aan deze mensen had en ik vertrouwde ze.

Robin was in goede handen.  Ik ging met een gerust hart werken en maakte ook kennis 'nonkel Dany'.  Altijd in de weer:  de aardappelen schillen, boodschappen doen, ...

En 'oma Poes'...  Hoeveel kindjes heeft zij al groente- en fruitpap ingelepeld?  En altijd eten ze bij haar!  Een magische kracht. Of is het engelengeduld?

Ik stond er vaak nog uren te praten...  over Robin, over van alles en nog wat. 
Met Eline en Carina, die mekaar perfect aanvulden en mekaar zonder woorden verstonden.
De stem van Carina klinkt nog helder in m'n hoofd: 'mo m'n kiend toch'

Jammer dat we nog net voor Robin naar school kon, onverwacht afscheid moesten nemen van Carina...  Maar de babbels met Eline bleven, werden nog vertrouwder.

En toen namen we afscheid, Robin ging naar school...

Gelukkig kon ik enkele maanden al terug aankloppen...  en het was precies of ik was er nooit weggeweest...

Ook Rani was er in goeie handen én ondertussen was Sam al helemaal thuis in de opvang.  Jaja, een echte opvangpapa!  Precies of hij had nooit anders gedaan...  En de kindjes zot van 'Sammeke'.

Toen Lientje zich aankondigde was er geen twijfel, van zowel ons als Eline en Sam:  natuurlijk was Lien er welkom!

De babbels bleven:  's morgen met Sam, 's avonds met Eline, ... vaak wat korter (mijn leven wat drukker met 3) maar altijd even vertrouwd.
En we vonden altijd wel iets om over te praten:  de kindjes, het weer en natuurlijk de 2 wondertjes die Sam en Eline ondertussen mochten verwelkomen.

Géraldine en Esmée hebben geluk...  mama en papa hebben al goed geoefend en ze hebben altijd vriendjes en vriendinnetjes in de buurt.

Het zal raar doen, morgen de laatste keer richting Houthulst 's morgens...
Mensen zeggen me:  'Nu ga je gemakkelijk zijn, niet meer weg-en-weer rijden.  Alle 3 naar school!'
Maar ik heb het nooit als last gezien, integendeel. 
Ik ga m'n babbeltje missen...  eventjes rust voor ik in de avondspits thuis kwam.
En op vrijdag met alle drie de kindjes...  alle drie zot van Sam en Eline, spelen met Géraldine, ...

Maar zoals Lientje zegt:  'pas-je-up-é Sam!'...  Het is niet omdat ik niet meer 'moet' langskomen dat ik het niet meer zal doen.  Jullie hebben een plaats in ons hart en dat zal niet snel verdwijnen.

Het is geen afscheid, maar tot ziens!
Merci voor alles!

Papa boer paste op zijn kinderen...

Ik ben al een paar daagjes ziek.  Dus Rik wilde me ontlasten door de kinderen mee te laten lopen met hem.

Na een tijdje ging ik toch even kijken wat ze uitspookten.  En na een eerste blik op de spelende kindjes keerde ik, nog voor ze me opmerkten, terug om het fototoestel te halen.

Jaja, het was een goed moment voor enkele leuke kiekjes.

Zotte poses...

Vuile snoeten...

Pure dierenliefde...

En heel veel speelplezier!

Tja, daarna was mama's rust wel helemaal ten einde...
Badderen, eten, bedtijd, ...
Als souvenir een bergje was...

Maar ook deze foto's, om niet te vergeten dat het laatste stukje helemaal de moeite waard was!

Een mama mijmert, de dag voor het nieuwe schooljaar

De eerste dag van het schooljaar doet mij altijd mijmeren...
Ik onthou ook veel beter hoe de kindjes zijn/waren op dat moment dan bijv. met nieuwjaar.  Misschien omdat ik in de zomer ook veel verlof heb en ze dan dus veel bij me heb gehad?
Herkennen nog mama's dit?

Morgenochtend komt het fototoestel dus zeker weer te pas voor het traditionele eersteschooldagkiekje.

Dit was het kiekje van vorig jaar op 3 september 2012.  Het was de allereerste schooldag van onze grote meid en broer mocht naar de 'andere school', richting 2de leerjaar.

Toen had Rani nog een deel van de zomer in de opvang doorgebracht met kleine zus (als mama niet in verlof was).

Net voordien, op 1 september, vierden we nog het doopsel van Rani en Lien.

Wat was ons Lientje toen nog een klein meisje...  Maar toen al levendig voor twee. En Rani was helemaal klaar voor de klas.

Zie ze nu... 
Robin met meer zelfvertrouwen. 
Rani vol enthousiasme om haar vriendjes terug te zien.
Lientje die er ook bijna klaar voor is, nog 2 maandjes geduld...  dan is het ook aan jou meid...

 

Dan kan mama weer een dagje (of langer) mijmeren...

Onderrokjes

Mijn grootmoeder van 87, een schat van een mens, houdt van alles bij.  Ze maakte een oorlog mee, werd jong weduwe...  zij weet wat spaarzaam zijn is en wat recyKleren is.
Een kraag aan een v-hals breien met wol van een trui met gaten, boorden aan mouwen van jassen maken zodat ze nog een jaartje mee konden, ...  Mijn papa en nonkel hebben het allemaal gezien en gedragen.  Maar ze kwamen er...

Nu en dan heeft mémé nog een opflakkering van kuiswoede, maar weggooien...  nee, dat kan niet...
En dan staat er een zakje klaar, om mee te geven met één van de kleinkinderen.
'Je ziet maar of je er iets kan mee doen of er iemand anders een plezier mee doet'.

En het is een ongeschreven wet...  dat zakje neem je mee, al weet je zeker dat je er niks meer kunt.
Zo kwamen er al eens porseleinen beeldjes bij m'n schoonmoeder en heb ik hier of daar in een rommelhoekje dingen liggen die ik ook niet meteen weg doe...  gewoon uit respect voor mémé.

Vorige week kwamen enkele dozen kinderkleertjes terug van bij broer en schoonzusje.  En gelukkig keek ik even voor ik ze weer doorgaf aan een buurvrouwtje met baby...  want wat zat daar in...
Enkele oude, maar in perfecte staat, onderrokjes... Juist ja, schoonzusje nam het zakje mee...  en kon niet weggooien.

Ik en rokjes, we zijn geen vriendjes.  Tenzij ze in maatje 86-98 zijn.

Dus ik broedde, probeerde, tornde...  en lukte...

Familie

Iedereen kent het fenomeen:  zolang de grootouders er zijn, tref je nonkels en tantes, neven en nichten daar.  Nog voor je binnen bent, zie je aan de geparkeerde auto's:  'Goh, die is er ook!  Tof!  Tis weer lang geleden.'

Eens ze er niet meer zijn, verdwijnt ook de 'trefplek'.  Dan worden geboortes en trouwfeesten de momenten om elkaar terug te zien.  En dan is het keer op keer:  'We komen eens af!  We gaan niet meer zolang wachten' of 'Je bent altijd welkom, spring gerust binnen'.  Maar dat komt er niet van, we hebben het allemaal zo druk met werk en kinderen...
Gelukkig is de familie goed vertegenwoordigd op facebook.  Zo kunnen we elkaar leven toch wat volgen.

Toen kwam er 'De Visschienghe' en ondanks er geen enkele vis gevangen werd (die hards blijven echter beweren dat er wel zit!) bleven ze komen:  de nonkels en tantes, neven en nichten en hun kindjes.


Morgen is het weer zo ver:  onze boerderij als trefplek voor de familie, dit keer zonder de poging tot vissen.

Toch altijd een beetje voorbereidingstress.  Want hoewel iedereen komt voor elkaar, wil je toch een proper plekje (in zover dat mogelijk is, hier tussen stof en vliegen).  Kan iedereen zitten?  Is er een plekje om te tukken voor de kleintjes?
Is er voldoende drank en spijs? 
Niks vergeten in de taakverdeling?

En bij zo'n dagen mijmer ik ook altijd over vorig jaar, in de hoop dat het dit jaar even gezellig is.

Dat iedereen blij is elkaar terug te zien en dat ze bij het weggaan al zeker weten...  die eerste zaterdag van augustus in 2014 is ook al weer geblokkeerd in onze drukke agenda.



Met dank aan mémé en pépé voor deze familie. 
Hopelijk genieten jullie morgen mee!

Blogje...

Nooit gedacht dat ik toch zelf een blog zou starten...   Maar nu en dan zijn er dingen die ik wil delen, die te groot zijn voor het statusveld op facebook of twitter.

Welke dingen dat zijn?  

• Gewoon alledaagse dingen met/over de kindjes die ik niet wil vergeten (iets schrijven alleen al, maakt dat herinneringen beter in m'n geheugen zitten).
• Kleertjes of andere dingen die ik zelf maak.  M'n facebookalbum 'zelfgemaakt' raakt aardig gevuld.  En soms leent een blogje zich beter tot een woordje extra uitleg en het is ook leuker om achteraf eens terug te lezen.
• En misschien komt er wel eens iets meer:  over mijn werk bij die fantastische vrouwenbeweging Femma, over actualiteit, over het leven op de boerderij, ...

Misschien...  want ik wil mezelf nergens toe verplichten :-)

En zo is de kop er af...  m'n eerste blogje is een feit.