Onderrokjes

Mijn grootmoeder van 87, een schat van een mens, houdt van alles bij.  Ze maakte een oorlog mee, werd jong weduwe...  zij weet wat spaarzaam zijn is en wat recyKleren is.
Een kraag aan een v-hals breien met wol van een trui met gaten, boorden aan mouwen van jassen maken zodat ze nog een jaartje mee konden, ...  Mijn papa en nonkel hebben het allemaal gezien en gedragen.  Maar ze kwamen er...

Nu en dan heeft mémé nog een opflakkering van kuiswoede, maar weggooien...  nee, dat kan niet...
En dan staat er een zakje klaar, om mee te geven met één van de kleinkinderen.
'Je ziet maar of je er iets kan mee doen of er iemand anders een plezier mee doet'.

En het is een ongeschreven wet...  dat zakje neem je mee, al weet je zeker dat je er niks meer kunt.
Zo kwamen er al eens porseleinen beeldjes bij m'n schoonmoeder en heb ik hier of daar in een rommelhoekje dingen liggen die ik ook niet meteen weg doe...  gewoon uit respect voor mémé.

Vorige week kwamen enkele dozen kinderkleertjes terug van bij broer en schoonzusje.  En gelukkig keek ik even voor ik ze weer doorgaf aan een buurvrouwtje met baby...  want wat zat daar in...
Enkele oude, maar in perfecte staat, onderrokjes... Juist ja, schoonzusje nam het zakje mee...  en kon niet weggooien.

Ik en rokjes, we zijn geen vriendjes.  Tenzij ze in maatje 86-98 zijn.

Dus ik broedde, probeerde, tornde...  en lukte...

Familie

Iedereen kent het fenomeen:  zolang de grootouders er zijn, tref je nonkels en tantes, neven en nichten daar.  Nog voor je binnen bent, zie je aan de geparkeerde auto's:  'Goh, die is er ook!  Tof!  Tis weer lang geleden.'

Eens ze er niet meer zijn, verdwijnt ook de 'trefplek'.  Dan worden geboortes en trouwfeesten de momenten om elkaar terug te zien.  En dan is het keer op keer:  'We komen eens af!  We gaan niet meer zolang wachten' of 'Je bent altijd welkom, spring gerust binnen'.  Maar dat komt er niet van, we hebben het allemaal zo druk met werk en kinderen...
Gelukkig is de familie goed vertegenwoordigd op facebook.  Zo kunnen we elkaar leven toch wat volgen.

Toen kwam er 'De Visschienghe' en ondanks er geen enkele vis gevangen werd (die hards blijven echter beweren dat er wel zit!) bleven ze komen:  de nonkels en tantes, neven en nichten en hun kindjes.


Morgen is het weer zo ver:  onze boerderij als trefplek voor de familie, dit keer zonder de poging tot vissen.

Toch altijd een beetje voorbereidingstress.  Want hoewel iedereen komt voor elkaar, wil je toch een proper plekje (in zover dat mogelijk is, hier tussen stof en vliegen).  Kan iedereen zitten?  Is er een plekje om te tukken voor de kleintjes?
Is er voldoende drank en spijs? 
Niks vergeten in de taakverdeling?

En bij zo'n dagen mijmer ik ook altijd over vorig jaar, in de hoop dat het dit jaar even gezellig is.

Dat iedereen blij is elkaar terug te zien en dat ze bij het weggaan al zeker weten...  die eerste zaterdag van augustus in 2014 is ook al weer geblokkeerd in onze drukke agenda.



Met dank aan mémé en pépé voor deze familie. 
Hopelijk genieten jullie morgen mee!

Blogje...

Nooit gedacht dat ik toch zelf een blog zou starten...   Maar nu en dan zijn er dingen die ik wil delen, die te groot zijn voor het statusveld op facebook of twitter.

Welke dingen dat zijn?  

• Gewoon alledaagse dingen met/over de kindjes die ik niet wil vergeten (iets schrijven alleen al, maakt dat herinneringen beter in m'n geheugen zitten).
• Kleertjes of andere dingen die ik zelf maak.  M'n facebookalbum 'zelfgemaakt' raakt aardig gevuld.  En soms leent een blogje zich beter tot een woordje extra uitleg en het is ook leuker om achteraf eens terug te lezen.
• En misschien komt er wel eens iets meer:  over mijn werk bij die fantastische vrouwenbeweging Femma, over actualiteit, over het leven op de boerderij, ...

Misschien...  want ik wil mezelf nergens toe verplichten :-)

En zo is de kop er af...  m'n eerste blogje is een feit.