Zoiets onbevattelijks, je weet nog niks van dat kleine ukje in je buik.
Je weet zelf nog niet hoe het is om mama te zijn...
En toch moet je al op zoek naar mensen waar je dat kleine wezentje zal aan toevertrouwen.
Mijn eerste bezoek aan een mogelijke opvang was aan 'Kinderopvang Eline' en maakte kennis met 2 straffe madammen: Eline, nog piepjong, amper 20, en haar mama Carina.
En ik ging nergens anders meer...
Het klikte gewoon. Het hart op de tong, ik wist meteen wat ik aan deze mensen had en ik vertrouwde ze.
Robin was in goede handen. Ik ging met een gerust hart werken en maakte ook kennis 'nonkel Dany'. Altijd in de weer: de aardappelen schillen, boodschappen doen, ...
 |
Met Eline en Carina, die mekaar perfect aanvulden en mekaar zonder woorden verstonden.
De stem van Carina klinkt nog helder in m'n hoofd: 'mo m'n kiend toch'
Jammer dat we nog net voor Robin naar school kon, onverwacht afscheid moesten nemen van Carina... Maar de babbels met Eline bleven, werden nog vertrouwder.
En toen namen we afscheid, Robin ging naar school...
Gelukkig kon ik enkele maanden al terug aankloppen... en het was precies of ik was er nooit weggeweest...
Ook Rani was er in goeie handen én ondertussen was Sam al helemaal thuis in de opvang. Jaja, een echte opvangpapa! Precies of hij had nooit anders gedaan... En de kindjes zot van 'Sammeke'.
Toen Lientje zich aankondigde was er geen twijfel, van zowel ons als Eline en Sam: natuurlijk was Lien er welkom!
De babbels bleven: 's morgen met Sam, 's avonds met Eline, ... vaak wat korter (mijn leven wat drukker met 3) maar altijd even vertrouwd.
En we vonden altijd wel iets om over te praten: de kindjes, het weer en natuurlijk de 2 wondertjes die Sam en Eline ondertussen mochten verwelkomen.
Géraldine en Esmée hebben geluk... mama en papa hebben al goed geoefend en ze hebben altijd vriendjes en vriendinnetjes in de buurt.
Het zal raar doen, morgen de laatste keer richting Houthulst 's morgens...
Mensen zeggen me: 'Nu ga je gemakkelijk zijn, niet meer weg-en-weer rijden. Alle 3 naar school!'
Maar ik heb het nooit als last gezien, integendeel.
Ik ga m'n babbeltje missen... eventjes rust voor ik in de avondspits thuis kwam.
En op vrijdag met alle drie de kindjes... alle drie zot van Sam en Eline, spelen met Géraldine, ...
Maar zoals Lientje zegt: 'pas-je-up-é Sam!'... Het is niet omdat ik niet meer 'moet' langskomen dat ik het niet meer zal doen. Jullie hebben een plaats in ons hart en dat zal niet snel verdwijnen.
Het is geen afscheid, maar tot ziens!
Merci voor alles!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten