Een dochter? Wie? Ik!?

Vier jaar geleden...  ik kan niet meer zeggen dat ik vol ongeduld uitkeek.  Met drie dagen over tijd was het eerder berusting.  Die baby zou komen en lang kon het niet meer duren.

En iedereen hoopte voor me dat het een meisje zou worden.  Want dat wil iedereen toch?  Na een jongen wil je een meisje en vice versa.
Ik eigenlijk niet echt...  Het was me om het even.  Van geen enkele van onze drie kinderen wisten we het geslacht voor de geboorte.
Maar als je me echt had verplicht te kiezen, dan koos ik voor een jongen.  Ik had een jongen: een gemakkelijk, rustig, lief ventje van 4.  Dat kende ik, mama van zo'n jongetje zijn.  Dus gaf me dan maar nog zo'n kereltje, een exact kopietje was goed, hier en daar een eigen karaktertrekje en liefst zonder bijgeleverde klaplong bij de geboorte.

Toen...  kreeg ik een verfrommeld wezentje op m'n buik en vroeg - hijgde zal het wel geweest zijn:  'Wat ist?'
En het was een meisje...  een dochter begot...
Rani
Onze kleine prinses, noemden we ze.
Met een eigen willetje  en een totaal andere karakter als grote broer.
Niet zo rustig bovendien, gedreven tot en met...  ze kalmeerde maar eens ze liep.  Gelukkig al aan 11 maand!

Hoewel ik me zelf nooit zag als mama van een meisje, een echt meisjesachtig meisje... 
En al dat roze verfoeide...
Heb ik een dochter, een echte meisjesdochter, die opklaart in een kleedje, houdt van speldjes, staartjes en roze, veel roze... 
Gelukkig zijn haar lievelingskleuren wel:  'roze, paars, lichtblauw en alle kleuren van de regenboog.  Dat zijn  allemaal mooie kleuren hé, mama' Oef, mijn Femmahartje klopt weer.

Voor haar vierde verjaardag kreeg ze zelfs een Barbie - echt, oma en opa, jullie dochter kocht een Barbiepop! - gelukkig is het paard niet roze.
Maar dat compenseerde miss in de versiering van haar cakejes voor de klas...   juist ja, roze!

En de avond voor haar vierde verjaardag wou ze 'mooi gemaakt worden'.  Dus kreeg ze gelakte nageltjes (ja, roze...) en krullen in haar haar.
Die vraag naar krullen, ja, daar kan deze niet zo meisjesachtige mama niet nee tegen zeggen.  Ik herinner me maar al te goed m'n eigen verlangen naar krullen.  Tot ik papillotten kreeg...  het verlangen was over.  Ik vraag me nog altijd of dat een bewuste zet was...  Oma!?

Zo groeide ik ook, als mama, ondertussen van één jongen en twee meisjes...  en uiteindelijk komt het allemaal op het zelfde neer.  Ik leef mee met hun eigen karakter, hun eigen kunnen, hun eigen dromen, ...  of ze nu jongen zijn of meisje.  En als het kan, dan maak ik die dromen waar...  Ook al is het in het roze...

Bedankt prinses dat je me 'mama van een meisje' maakte en een gelukkige 4de verjaardag morgen!

Rani